Rozdział 21

Weronika

Kiedy wróciłam z łazienki nasza kolacja była już na stole a Wronka leżał na łóżku i oglądał telewizję. 

- Myślałem, że nigdy nie wyjdziesz z tej łazienki - zaśmiał się Andrzej.

- Przyzwyczajaj się - odpowiedziałam mu z szerokim uśmiechem na twarzy - w moim nowym domu też jest tylko jedna łazienka - dodałam. Andrzej spojrzał na mnie pytającym wzrokiem.

- Wiesz dużo nad tym myślałam i doszłam do wniosku, że fajnie byłoby gdybyśmy zamieszkali razem, może jeszcze nie teraz ale za jakiś czas. Co ty na to?

- To kusząca propozycja, na pewno będziesz lepszą współlokatorką niż Zati - powiedział Wrona i łobuzersko się do mnie uśmiechnął - będę miał trochę ładniejsze widoki.

- Przepraszam co to znaczy „trochę ładniejsze”? - zapytałam środkowego.

- No wiesz jesteś ładniejsza od Zatorskiego - powiedział chłopak i zaczął się śmiać widząc moją minę.

- Dzięki za komplement. Chcesz żebym znowu się na ciebie obraziła? - zapytałam z groźbą w głosie.

- Oczywiście, że nie - powiedział wstając z łóżka - chyba bym tego nie przeżył - dodał i pocałował mnie w czubek głowy.

- Dobra na razie się na ciebie nie obrażę, bo jak na jeden dzień to dziś za dużo godzin się do siebie nie odzywaliśmy.

- Chyba ty się nie odzywałaś, ja gadałem do ciebie jak najęty.

- Ok, ok ja się nie odzywałam. Przepraszam.

- Przeprosiny przyjęte, a teraz chodź jeść bo coś czuję, że herbata już nam wystygła.

Następnego dnia o 8 zeszliśmy na śniadanie do hotelowej restauracji, i od razu po nim wyszliśmy żeby jeszcze na chwilę przed wyjazdem pójść nad morze. Spacerowaliśmy wzdłuż brzegu trzymając się za ręce.

*

Natalia

Wylegiwaliśmy się z Karolem na plaży kiedy usłyszałam dźwięk sms’a. 

- O patrz Wronki też są nad morzem! - krzyknęłam do Karola i pokazałam mu zdjęcie - Weronika i Andrzej robiących „dzióbki” na tle morza.

- Przynajmniej się pogodzili. Chodź do wody - dodał po chwili Karol.

- No co ty, dopiero co wysmarowałam się kremem do opalania - odpowiedziałam.

- Oj chodź, proszę - powiedział i zrobił maślane oczka. 

- Może później - odpowiedziałam.

- Jesteś pewna, że nie chcesz?

- Tak, idź sam.

Karol wstał z koca i zaczął iść w stronę morza a ja przymknęłam oczy bo byłam trochę zmęczona. Leżałam tak przez kilka minut i nagle poczułam jak ktoś bierze mnie na ręce.

- Kłos idioto! - zaczęłam krzyczeć bo już domyślałam się co chce zrobić mój mąż - jeśli poczuje choć kropelkę wody na swoim ciele, to przyrzekam ci, że wezmę z tobą rozwód.

- Kochanie wątpię żeby jakikolwiek sąd dał nam rozwód tylko dlatego, że zmusiłem cię do kąpieli w morzu na wakacjach.

- Kłos ja nie żartuje. Pożałujesz tego - powiedziałam kiedy Karol stał już w wodzie.

- Złość piękności szkodzi - powiedział Karol i uśmiechnął się do mnie szeroko a ja mimowolnie się roześmiałam.

- Karol błagam, nie chcę być mokra - powiedziałam ale było już za późno bo mój mąż zaczął właśnie iść dalej co oznaczało, że woda stawała się coraz głębsza. Po chwili i ja byłam już całkowicie zanurzona ale Karol wciąż trzymał mnie na rękach.

- Myślałam, że będę miała na ciebie większy wpływ.

- Myliłaś się - powiedział Kłos i szeroko się do mnie uśmiechnął.

Popluskaliśmy się jeszcze chwile w wodzie, a później znowu wylegiwaliśmy się na piasku, po 17 wróciliśmy do naszego hotelu. Postanowiłam wziąć kąpiel, kiedy wyszłam z łazienki Karola nie było w pokoju. „ Gdzie on znowu polazł ” - myślałam, ubrałam się w sukienkę bo o 18.30 mieliśmy iść na kolację. Kiedy byłam już ubrana z braku zajęcia zaczęłam czytać książkę, którą zabrałam ze sobą.

Po jakimś czasie do pokoju wrócił Karollo.

- Gdzie byłeś? - zapytałam Karola.

- Musiałem się przejść - odpowiedział mi mój mąż - brakowało mi powietrza - dodał z uśmiechem.

- Po całym dniu spędzonym na dworze tobie brakowało powietrza? - zapytałam po raz kolejny, bo jakoś nie chciało mi się wierzyć w niewinny spacer Kłosa.

- No tak, dobra Natalka nie przesłuchuj mnie więcej, idę teraz pod prysznic i jak wrócę to wychodzimy.

- Ok, tylko szybko bo jestem już trochę głodna.

Już kilkanaście minut później wychodziliśmy z hotelu. Po chwili marszu zorientowałam się, że nie idziemy w stronę, w którą powinniśmy zmierzać.

- Karol dlaczego idziemy na plażę?

- Zobaczysz - powiedział środkowy z tajemniczym uśmieszkiem - ale najpierw muszę zawiązać ci na oczach chustkę, żebyś nie podglądała.

- Karol po co chcesz się bawić w takie głupoty?

- To nie głupoty tylko niespodzianka - powiedział mój mąż i zakrył mi oczy moją apaszką. Prowadzona przez Karola przeszłam za nim kilkadziesiąt metrów.

-Gotowa? - zapytał kiedy wreszcie przystanęliśmy.

- Oczywiście - odpowiedziałam a Kłos zdjął mi z oczu apaszkę. To co zobaczyłam kompletnie mnie zatkało - za ziemi znajdowało się wielkie serce utworzone ze świec a w środku na kocu leżał bukiet czerwonych róż, koło nich stał chłodzący się szampan i koszyk z jedzeniem.

- Karol, jesteś cudowny - powiedziałam odwracając się twarzą do siatkarza.

- Wiem - odpowiedział mi Kłos i pocałował mnie w czubek głowy - ale bez małej pomocy pana z hotelowej obsługi by się nie udało.

- Uwielbiam twoje niespodzianki - dodałam z uśmiechem.

- Przyrzekam kochanie, że mam ich jeszcze kilka.

*

Karol

„Ale ta największa dopiero za kilka miesięcy” - pomyślałem. Już byłem ciekaw miny Natalki kiedy zobaczy nasz dom. Może nie powinienem był podejmować takiej decyzji bez niej, ale Natalia lubiła niespodzianki, a ja uwielbiałem robić jej prezenty. Uwielbiałem także widzieć ją uśmiechniętą, przy niej byłem najszczęśliwszym mężczyzną na świecie. Chciałem żeby już zawsze było tak jak teraz.

Z racji tego, że wiele z Was pod ostatnim rozdziałem napisało żebym nie zawieszała tego opowiadania nie zawieszę go. Dziękuję za wszystkie miłe słowa i za każdy komentarz;) Mam nadzieję, że dalej będziecie mnie motywować i komentować moją twórczość. Pozdrawiam i do soboty;) Ania.