Rozdział 20

Andrzej
- Długo jeszcze będziesz się na mnie gniewać? - zapytałem Weroniki. Nie rozumiałem dlaczego się na mnie gniewała, po prostu chciałem być miły dla tamtej dziewczyny.
- Oj nawarzyłeś sobie piwa Endju - wtrąciła Natalka, która razem z Werką siedziała na tylnym siedzeniu mojego samochodu, właśnie zawoziliśmy Kłosów na lotnisko.
- Weruś przestań przecież wiesz inne kobiety mnie nie obchodzą.
- Nie obchodzą? Czyżby? - zapytała mocno zirytowana - to trzeba było dać tamtej dziewczynie do zrozumienia, że cię NIE obchodzi.
- Kochanie nie gniewaj się na mnie - powiedział Andrzej jak się później okazało - ostatni raz. O 14.00 byliśmy już na lotnisku. 

*
Natalia
Pożegnaliśmy się z Werką i Andrzejem, i czekaliśmy na swój samolot.
- Karol powiesz mi wreszcie gdzie mnie zabierasz?- zapytałam swojego męża.
- Jesteś pewna, że nie chcesz mieć niespodzianki? - odpowiedział pytaniem na pytanie.
- Jestem pewna, proszę powiedz - wysłałam słodki uśmiech w stronę Kłosa.
- Ok, ok zabieram cię… na Malediwy.

*
Andrzej
Mała zmiana planów, wpadłem na ciekawy pomysł, który postanowiłem zrealizować. Nie wracaliśmy do Bełchatowa, postanowiłem zabrać Weronikę na małą wycieczkę krajoznawczą. Na początku podróż mijała nam w ciszy - moja dziewczyna wciąż się na mnie gniewała ale po ujechaniu jakiś stu kilometrów Weronika zapytała:
- Co ty robisz? Dlaczego nie jedziemy do Bełchatowa? Co to kurde jest? Porwanie?
Zacząłem się śmiać z pytania o porwanie, ale po chwili uspokoiłem się i odpowiedziałem:
- Tak skarbie, możemy powiedzieć że to porwanie. 
- Wrona, co ty odpierniczasz?

*
Weronika
Po dwóch godzinach jazdy Wrona zatrzymał samochód na stacji benzynowej, zatankował a następnie podszedł do moich drzwi. Odsunęłam szybę bo wywnioskowałam, że chłopak chce się mnie o coś zapytać.
- Nie chcesz rozprostować nóg? Czeka nas jeszcze kawałek drogi.
- Jedyne czego chcę to wrócić do mieszkania Kłosów żeby nie musieć na ciebie patrzeć - odpowiedziałam może nie do końca grzecznie ale Wrona wyczerpał już mój dzienny limit cierpliwości. 
- Skarbie ranisz mnie tymi słowami - powiedział Andrzej z szerokim uśmiechem na twarzy, chyba nie zraziły go moje słowa - wrócisz do domu jak przestaniesz się na mnie gniewać. Przynieść ci coś do picia albo jedzenia? - zapytał się mnie Wrona. 
- Nie - odpowiedziałam krótko. Andrzej poszedł zapłacić i po chwili wrócił do samochodu. Ruszyliśmy w dalszą drogę ale po krótkim czasie zasnęłam - za dużo wrażeń jak na jeden dzień.
- Werkuś, obudź się - usłyszałam szept nad swoim uchem. Otworzyłam oczy, nie wiedziałam gdzie jesteśmy, ale podejrzewałam, że skoro Endrju mnie obudził pewnie dojechaliśmy na miejsce. Wyszłam z samochodu.
- Wciąż jesteś zła? - usłyszałam pytanie Andrzeja.
- Mhmm - mruknęłam, co miało oznaczać „tak”.
- Dlaczego taka jesteś? -zapytał Wrona.
- Jaka? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
- Uparta - podsumował Andrzej i w sumie miał racje, byłam uparta ale tylko dlatego, że musiałam jakoś go ukarać. 
- Chodź ze mną - powiedział Wrona i wyciągnął rękę w moją stronę.
- Nigdzie z tobą nie pójdę.
- Nie? No dobrze w takim razie sam cię zaniosę - powiedział chłopak i wziął mnie na ręce. Protestowałam ale w końcu dałam za wygraną, czym był mój sprzeciw wobec tego wielkoluda? Po chwili marszu usłyszałam dziwny dźwięk, który już kilka minut później stał się bardziej wyraźny. Tego się nie spodziewałam - usłyszałam szum morza. „Wariat” - mruknęłam pod nosem i mimowolnie się uśmiechnęłam. Wtuliłam głowę w ramie Andrzeja, byliśmy już na plaży więc środkowy postawił mnie na ziemi.
- Wciąż zła? - zapytał ale wiedział, że już mi przeszło - Nigdy więcej tak nie rób, to było najgorsze kilka godzin w moim życiu - dodał.
- W porządku, ale ty obiecaj, że nigdy więcej nie dasz mi powodów do zazdrości - powiedziałam i spojrzałam siatkarzowi prosto w oczy.
- Nigdy więcej - powiedział Andrzej i mocno mnie przytulił.
Usiedliśmy przy samym morzu, rozmowom i wygłupom nie było końca, ale po mniej więcej trzech godzinach uzgodniliśmy, że dobrze byłoby znaleźć jakiś hotel. Nie było to trudne już po 30 minutach zmierzaliśmy do naszego pokoju w jednym z sopockich hoteli. 
- Endrju ja pójdę jeszcze poszukać jakiegoś centrum handlowego albo sklepu z ubraniami bo przecież nic ze sobą nie mam.
- No to ja pójdę z tobą - powiedział Andrzej i ruszyliśmy w miasto w poszukiwaniu jakiegokolwiek otwartego butiku. Po 10 minutach natknęliśmy się na znaną sieciówkę, która na nasze szczęście była jeszcze otwarta. Zrobiliśmy małe zakupy i wróciliśmy do naszego hotelu.
- Zamówię nam coś do jedzenia w porządku? - zapytał Andrzej sięgając po hotelowy telefon.
- Zamawiaj a ja lecę do łazienki - odpowiedziałam siatkarzowi i ruszyłam pod prysznic.

Oddaję w wasze ręce 20 rozdział.

Muszę przyznać, że po ostatnim dodanym rozdziale jestem zawiedziona ponieważ przy blisko 350 wyświetleniach pod nim pojawiło się tylko 3 komentarze;( Przecież żeby dodać komentarz nie trzeba posiadać konta, a napisanie go nie zajmuję dużo czasu. Zaczynam się zastanawiać czy aby nie zawiesić tego opowiadania;( Czekam na waszą opinię na ten temat. Pozdrawiam i do wtorku (wtedy poinformuję was o podjętej decyzji).

Wasza Ania;)